25 de desembre del 2010

Soñar despierta.

Desde pequeña se me da bien soñar y no sólo cuando duermo. Tanto cosas que para mi entender humano puedan ser imposibles, como cosas que pueden ser posibles (aunque depende de quién mire, pueda no ser posible, incluyéndome yo misma).
Se me da bien pensar en cosas que me gustarían que pasaran, que me pasaran. Se me da bien pensar en cosas sin tener en cuenta las dificultades u obstáculos.
Se me da bien pensar en aquello que me gustaría que fuera y aquello que me gustaría dejara de ser.

Algunos lo llamaran locura, otros demasiada productividad creativa, otros quizás me vean con ojos de "pobrecilla, qué ingenua! ilusa...". Realmente, me da igual. Mis sueños no tienen límites.

Si soñaras alto, si todo lo que soñaras pudiera cumplirse, si no existiera nunca el "no se puede", si por una vez pudieras despojarte de esa restricción consciente que dice que tienes que ser realista, ¿cuál sería tu mayor sueño?.

Espero que tengas un feliz recordatorio del nacimiento de Jesús. ¡Bon Nadal!

Gemma Ruiz.

Isaías 9:6. Porque un niño nos es nacido, hijo nos es dado, y el principado sobre su hombro; y se llamará su nombre Admirable, Consejero, Dios Fuerte, Padre Eterno, Príncipe de Paz.

21 de desembre del 2010

Klínex.

Según lo definen algunos diccionarios es una marca registrada que ha pasado a ser la denominación habitual de cualquier pañuelo de papel.

Hoy en día, las relaciones personales, sean de amistad o de pareja, tienen tan poco valor para la mayoría de la gente, que el uso de ese pañuelo, ha pasado a describir cómo tratan algunas personas a otras.

Y es que, a veces, me sorprendo de la poca humanidad que gastan muchas personas. A veces, incluso, de aquellas de quienes no deberías esperarte esto, así lo hacen. Otras, aún sin saberlo éstas, lo hacen.

Y así gira el mundo. Aceptando y (mal) tolerando conductas que nunca deberían permitirse. O, al menos, una persona que se quisiera a sí misma, no debería permitir que la trataran así.

Realmente, me entristece mucho ver este (mal) trato con obras creadas por el Gran Maestro. Si tan sólo nos paráramos a pensar por un momento, quién creó a la persona con la que hablamos o que estamos despreciando o que estamos chillando o que estamos calumniando o que estamos dejándolo/la solo... Si tan sólo pensáramos que estamos ante una obra Maestra, pero nos diéramos cuenta plenamente de lo que ello significa, muchos de los látigos con los que vamos en nuestro día a día, se cambiarían por una sonrisa o una palabra amable verdadera o un beso o un abrazo de consuelo.

Gemma Ruiz.

1 Juan 3:1. Mirad cuál amor nos ha dado el Padre, para que seamos llamados hijos de Dios; por esto el mundo no nos conoce, porque no le conoció a él.

20 de desembre del 2010

Un gra de mostassa.


Mateu 17:20. Ell els digué: "Perquè us falta fe. Us asseguro que, si teniu una fe com un gra de mostassa, direu a aquesta muntanya: "Passa d'aquí cap allà", i hi passarà; i res no us serà impossible.

10 de desembre del 2010

Un altre lloc, un altre temps...

La sensació de fa molts anys, potser des que tenia deu anys, que pertanyo a una altra època, la segueixo tenint. Sento que segueixo sense entendre perquè els éssers humans ens compliquem tant la vida. Segueixo pensant que no entenc perquè la gent s'acomoda i es conforma.
Des de llavors, he pensat que jo hagués estat hippie i, en aquella època, és a la que tindria que haver nascut. Portar la roba que et semblés sense que ningú t'hagués de jutjar pel que portes, portar sempre els cabells pentinats pel vent, viure feliç i en pau, donar l'esquena a l'estrès i la vida ràpida. Viure senzillament. Deixant a un costat aquelles coses que hem creat com a necessitats, però que no ho són.
Com una cosa de menjar que t'agradi molt. Per exemple, a mi m'encanta el gelat. Ensumar l'olor d'un gelat, endinsar la cullera i comprovar que té una textura tova però consistent. Prendre una cullerada i deixar-lo a la boca, comprovant la fredor del gelat amb els llavis i assaborir-lo lentament amb la llengua fins empassar-te'l. Així és com vull viure.



Filipenses 3:20. Pero nuestra ciudadanía está en los cielos, de donde también esperamos al Salvador, al Señor Jesucristo.

8 de desembre del 2010

Primero: Dios.

¿Qué es aquello que consideras importante en tu vida?
¿Qué es aquello que consideras lo más importante en tu vida?
¿Ordenas tus prioridades poniendo en primer lugar aquello o aquél con que/quien siempre podrás contar, lo/el que nunca te fallará en tu vida?
¿Estás dispuesto/a a, incluso, renunciar a aquello que te gustaría ser, lo o quien amas, aquello que tú planeas, aquello que tú piensas que es lo que más te conviene o aquello que tú crees que estás haciendo bien?

¿Sabes? Hay alguien que no dudó en poner a Dios primero antes que Él mismo, para que, incluso sin existir tú todavía, pagara por tu libertad con Su vida. Que no dudó en seguir aquello para lo que había sido hecho hombre, había sido enviado. No dudó en hacer Su Voluntad y no lo que Le hubiera apetecido hacer.
Él sabía quién era el primero en Su vida. Él supo quién era el Único que merecía ese lugar. Por quién valía la pena morir, por quién valía seguir para delante aunque, de primeras, pareciera una locura. Él dejó su comodidad cerca de Dios para venir a este mundo, para cumplir Su cometido.

¿Sabes? A veces es difícil en este mundo de relativismo ir contra la corriente y apostar por algo. No estar entre dos aguas. Pero, en esto, no se puede estar a medias, o estás o no. En esta vida, cualquier cosa o persona que antepongas a Él, se marchitará, dejará de existir, te defraudará, será temporal. Pero Dios nunca dejará de ser, Él es el Yo Soy atemporal. Su existencia va más allá de cualquier concepto de tiempo humano.

Ese alguien que no dudó en morir para regalarte la vida eterna, fue Jesús.
¿Vas tú a entregarLe una posición mediocre, menos que el primer lugar?

Gemma Ruiz.

Apocalipsis 3:15-17, 19-22. Yo conozco tus obras, que ni eres frío ni caliente. ¡Ojalá fueras frío o caliente! Pero por cuanto eres tibio y no frío ni caliente, te vomitaré de mi boca. Tú dices: Yo soy rico, me he enriquecido y de nada tengo necesidad. Pero no sabes que eres desventurado, miserable, pobre, ciego y estás desnudo.
Yo reprendo y castigo a todos los que amo; sé, pues, celoso y arrepiéntete. Yo estoy a la puerta y llamo; si alguno oye mi voz y abre la puerta, entraré a él y cenaré con él y él conmigo. Al vencedor le concederé que se siente conmigo en mi trono, así como yo he vencidov y me he sentado con mi Padre en su trono. El que tiene oído, oiga lo que el Espíritu dice a las iglesias.

1 de desembre del 2010

Gracias amiga.

Dios no nos deja nunca solos. Su Voluntad siempre se cumple. Él es el que nunca nos deja, ni nos desampara. Y pone a nuestra vera pequeños grandes ángeles que nos alegran el corazón. Gracias por darme tu mano amiga una vez más y seguir disfrutando de tu maravillosa presencia en mi caminar. Aunque hayamos pasado miles de cosas las dos en nuestras vidas, buenas o malas, algunas sin entenderlas, en todos estos años has sido una amiga fiel, una gran amiga y un ejemplo de mujer de Dios. Tu amistad es uno de los mejores regalos que Dios me podía haber dado y, por eso, soy más que feliz. T'estimo! MUA!




Proverbios 17:17. En todo tiempo ama el amigo y es como un hermano en tiempo de angustia.