20 de novembre del 2009

Divagando

Los mejores viajes
se hacen sin dinero
vuela con la mente,
vete de paseo
los que van con prisa
nunca ven el cielo.

Somos de colores
no tenemos ni nombre,
pero tenemos algo
que por la noche se esconde.
Es un gran sol,
un sol dorado
que por la noche se esconde,
que por la noche se esconde.


Mi vida es de colores, nunca es igual, es un cúmulo de mezclas y le gusta poco el rosa. Pero a falta de éste, tiene el amarillo o color realidad, que es mejor.
Hoy hablaré de varias cosas, porque por mi mente pasan varias cosas siempre, como suele ser corriente en mí. Hoy se cruzaron varios temas en mi mente. No los voy a desarrollar porque no tengo ganas, los dejo, como si fuera una nota mental para mí y, algún día los retomaré si estoy inspirada.
El primero de ellos gira en torno a la fragilidad de la vida, como si tal papel de fumar..., parece duradera y, de pronto, se desvanece...
El siguiente en el que pensaba era en cómo me dijo Flor de Lis que me veía cierta persona y, también, lo que ella le aclaró y de paso supe cómo me veía: "que va, si és una de les persones a qui més tant se li en fum el que pensin d'ella". Reí.
Otra de las cosas que pasaba por mi mente es, en la poca disciplina que tengo y lo mucho que me queda por aprender para poder llegar a ser alguien con más fuerza de voluntad para las cosas que no me gustan o no me motivan hacer o, simplemente, me dan vagueza ponerme. Así como también, lo desastre que soy para seguir horarios. Y esto, a veces me abruma de tal modo, que me llega a dar muchos quebraderos de cabeza. Yo creo que hace unos años no era así, pero debe hacer unos seis años que mis ganas se fueron de vacaciones, con pequeñas vueltas, pero pocas. Me da por pensar que es por culpa que sé que no me cuesta demasiado hacer las cosas al último momento y por eso "procrastino" :P.
Luego, lo "a mi bola" que siempre he vivido. A veces, pienso que soy un pájaro difícil de enjaular. Otras, me sorprendo fantaseando y soñando con nubes y mirando al cielo. Esta tarde me reía de mí misma, porque me habré pasado como media hora en el autobús mirando la gente, los edificios, las tiendas por las que iba pasando, en vez de leer el libro que llevaba en el bolso. Me quedé abstraída, en mi mundo...
Y para que no se me despeguen los pies del suelo, el día a día se encarga de hacer de las suyas.
Por último, después de leer parte de uno de los libros de mi faena pensaba en lo lejos que quedan las luchas por un mañana mejor a aquellos que las defienden sin que les toquen de cerca. Que fácil es ser humanista cuando no te meten el dedo en la llaga. Y así va el mundo, unas veces cayendo en hipocresías inconscientes y otras siéndolo a drede.

Así es la vida claro, pero esa respuesta, que se la queden los conformistas, porque a mí no me vale. A mí no me vale todo.

Gemma Ruiz.

16 de novembre del 2009

Pre - ocupaciones

¿Te cuento un secreto? sssshhhh....
Me da pavor cometer errores.
Gemma Ruiz.
Mateu 6: 25-34/ Mateo 6:25-34
Per això us dic: No us preocupeu per la vostra vida, pensant què menjareu o què beureu, ni pel vostre cos, pensant com us vestireu. ¿No val més la vida que el menjar, i el cos més que el vestit? Mireu els ocells del cel: no sembren, ni seguen, ni recullen en graners, i el vostre Pare celestial els alimenta. ¿No valeu més vosaltres que no pas ells? ¿Qui de vosaltres, per més que s'hi esforci, pot allargar d'un sol instant la seva vida? I del vestit, per què us en preocupeu? Fixeu-vos com creixen les flors del camp: no treballen ni filen, però us asseguro que ni Salomó, amb tota la seva magnificència, no anava vestit com cap d'elles. I si l'herba del camp, que avui és i demà la tiren al foc, Déu la vesteix així, ¿no farà més per vosaltres, gent de poca fe? Per tant, no us preocupeu, pensant què menjareu, o què beureu, o com us vestireu. Tot això, els pagans ho busquen amb neguit, però el vostre Pare celestial ja sap prou que en teniu necessitat. Vosaltres, busqueu primer el Regne de Déu i fer el que ell vol, i tot això us ho donarà de més a més. No us preocupeu, doncs, pel demà, que el demà ja s'ocuparà d'ell mateix. Cada dia en té prou amb els seus maldecaps.
Por eso les digo: No se preocupen por su vida, qué comerán o beberán; ni por su cuerpo, cómo se vestirán. ¿No tiene la vida más valor que la comida, y el cuerpo más que la ropa? Fíjense en las aves del cielo: no siembran ni cosechan ni almacenan en graneros; sin embargo, el Padre celestial las alimenta. ¿No valen ustedes mucho más que ellas? ¿Quién de ustedes, por mucho que se preocupe, puede añadir una sola hora al curso de su vida? ¿Y por qué se preocupan por la ropa? Observen cómo crecen los lirios del campo. No trabajan ni hilan; sin embargo, les digo que ni siquiera Salomón, con todo su esplendor, se vestía como uno de ellos. Si así viste Dios a la hierba que hoy está en el campo y mañana es arrojada al horno, ¿no hará mucho más por ustedes, gente de poca fe? Así que no se preocupen diciendo: "¿Qué comeremos?" o "¿Qué beberemos?" o "¿Con qué nos vestiremos?" Porque los paganos andan tras todas estas cosas, y el Padre celestial sabe que ustedes las necesitan. Más bien, busquen primeramente el reino de Dios y su justicia, y todas estas cosas les serán añadidas. Por lo tanto, no se angustien por el mañana, el cual tendrá sus propios afanes. Cada día tiene ya sus problemas.

29 d’octubre del 2009

That's the question....

Me gustaría no tener ninguna duda. No comerme la cabeza cuando no tengo respuestas y dejar de pensar en posibles soluciones o explicaciones que acallan mi mente momentáneamente, pero que no permiten que mi pensar no siga dando vueltas y vueltas.
Cuando me pones pruebas, con Tu ayuda, tengo la fortaleza de salir de ellas, aunque cuando me encuentro en el "ojo del huracán" pienso que de esa sí que ya no salgo..., pero Tú sigues confiando en mí..., a veces me pregunto, ¿qué es lo que debes ver en mí para que, como dice una canción, apuestes por el caballo descartado y gane?
Hace unas semanas, me ví entre la espada y la pared, sólo había una salida en realidad, actuar como tú lo querrías y ser coherente con aquello que mi lengua profesa y mi mente cree o, dejarme llevar por la corriente de un mundo que, poco a poco, entra en los sesos de las personas de bien y va calando, como el agua del mar lo hace al modelar las duras rocas...
Me molesta muchísimo la gente hipócrita, me matan las injusticias y me asquean las personas frías y sin miramientos por los demás... y, si esto es así, yo no podía subirme al carro y acabar despreciándome a mí misma, porque "vivo conmigo misma" :P y sería complicado (Disonancia cognitiva). Además, me considero una persona que tiene las cosas claras y que sé actuar en consecuencia de quién soy, pienso y creo. No me gusta engañar ni jugar a las medias tintas y, menos, conmigo. Así que decidí hacer lo que creía correcto, seguirTe, hablar claro y el resto ya era cosa Tuya... y, resultó que, Tú estuviste a mi lado en todo momento, aunque lo pasé fatal y me hicieron llorar, pero yo sentí paz y tranquilidad, "com una bassa d'oli".
A parte de esto, a día de hoy, veo cada vez más, situaciones en las que suponen un reto para mí. Y, en éstas, ya no sé qué debo hacer, porque no encuentro una respuesta clara, no encuentro un sí ni un no, quizás sólo una tradición humana..., quizás una "doctrina" inventada para controlar ovejas... je ne sais pas, c'est trop difficile. Me desespera no tener una certeza, algo que sea inapelable, algo que sepa que viene de Ti y que no quepa duda...
Sólo hay respuestas para conformistas, sólo hay respuestas para los que " a mí ya me va bien" o para los que no quieren indagar más, por miedo a descubrir cosas que no cuadren con sus esquemas... Y yo no quiero esas respuestas..., yo quiero respuestas contundentes, respuestas que acaben con mis preguntas, al menos, éstas preguntas... Aix, es tan difícil a veces ser humano y seguirTe...
Y, ¿qué debo pensar? ¿Sí o no? ¿Correcto o no? ¿Cuerpo o razón? ¿Ideas o impulsos? What a mess! ¡¡Envíame una señal!!
Y, así, después de orar y escudriñar la Palabra, cerró su cuaderno, pero seguía sin respuestas...

Gemma Ruiz.

26 de setembre del 2009

Volar alt o caure al mar.

Diu la mitologia grega, que Ícar va voler volar massa alt i el Sol va fondre la cera de les seves ales... Em pregunto si estaré volent-me apropar massa al Sol i cauré de cop al mar.
Dies extranys, el cap et dóna voltes de pensar en un ventall molt ampli d'idees.
No saps ben bé per on agafar-les i et preguntes el perquè de tot plegat.

Vols i et fa por, vols i no saps si t'embarcaràs a un viatge sense retorn.

No només ho són els dies, avui Lea se sent rara, enmig d'una incògnita, té ganes de plorar, de saber cap a on van les coses, de sentir respostes i veure les coses clares. Avui té por, té por d'obrir la porta als seus sentimens i endur-se la batacada, té por que les coses vagin massa ràpid, però, alhora, vol que passin ja..., avui es sent angoixada, però té ganes de viure, ser feliç i començar noves etapes, experiències i sentir.
Gemma Ruiz.


14 de setembre del 2009

Cada persona tiene su historia

Es algo así como una pequeña, pero llena caja de sorpresas. Cuando ves el envoltorio puedes llegar a pensar que será más o menos tal adjetivo, algunas veces aciertas y otras no. Hay personas que es fácil calarlas, porque su caja no está muy llena y con un simple vistazo a su envoltorio sabes lo que hay dentro. Ajá! Pero, también las hay del tipo de personas que el envoltorio no tiene nada que ver con lo que hay en el interior, de éstas, puedes llevarte una sorpresa grata o desagradable. Y, luego están mis preferidas, aquellas cuyo embalaje, sea mejor o peor, no hace honor a lo que encuentras una vez las abres. Me refiero a aquellas que nunca te cansas de escuchar, de aprender de ellas, de ver lo grandes que son y lo poco que presumen de ello.

La historia de cada uno/a se puede plasmar en letras o imágenes. Pero, ninguna de las dos cosas, llegan a captar en su totalidad la carga de sentimientos que cada imagen representa en nuestra mente ni las letras que transmitimos a los demás.
Sin historia, sin nuestra historia, cada uno/a de nosotros/as no seríamos lo que somos hoy. A veces, es una historia bella y da gusto recordarla. Otras, no son buenas y la mente juega a olvidarlas sin que tengamos consciencia de ello.

Me gusta escuchar las historias de la gente cuando me las quieren contar, quizás en parte, por eso me queda bien lo que estudio.

Pero, pensaba en algo más. Cuando llegamos a cierta edad, en la que tú eres quién decide más o menos su curso. Lo que me vino a la mente fue, cuál es la historia que quiero que se vaya labrando, qué historia es la que quiero poder contar algún día en el futuro. Mi historia me gustaría que fuera interesante, intensa, algo que cuando la recuerde me haga sacar una sonrisa, algo de lo que me sienta orgullosa, no haber sido una estúpida, haberme movido por el mundo y haber conocido diferentes personas y culturas, haber luchado por mis sueños y haberlos cumplido y, vivir de la manera que pienso y creo. No haber dejado pasar el tiempo, ni las oportunidades. Saborear los pequeños detalles de la vida y ser siempre quien quiera ser y no quien se espera que sea o quieran ver, ser fiel a mí misma. Hartarme cuando lo quiera, reir por la calle aunque parezca que se me ha ido la pinza, cantar cuando esté contenta o enfadada, ser tiquismiquis con la comida y llevar el pelo largo hasta cuando sea vieja. En fin, sé que soy un tanto peculiar y rara, pero me gusta no ser como los demás.
Sí, no entiendo algunas conductas de las personas, ni porque se hacen ciertas cosas por costumbre o porque en su cultura se promueven. Y, porque todo esto, forma una parte clave en lo que llega a ser un persona pero, ¿sabes? Esto ya es tema para otro día.
¿Cómo quieres vivir?, ¿Qué quieres recordar y poder contar de tu vida?
Gemma Ruiz.

11 de setembre del 2009

Volando sobre el mar con las alas rotas

Preferiría que te dieras un paseo por otro lado y no estuvieras liándote entre mis pensamientos.

Hay dos procesos por los que una información entra a formar parte de tu mente: asimilación y acomodación. El primero, para mi punto de vista, es el fácil, porque implica que modificas la nueva información para que entre en "tus esquemas" de materia invisible (lo que ya piensas). El otro, es el difícil, difícil porque implica que cambias tus viejos pensamientos para que entren en equilibrio con lo que descubres de nuevo, para estar en sintonía. Cambiar los viejos pensamientos, es duro, porque, en muchas ocasiones, implica luchar contra el propio orgullo del "yo tengo la razón"; otras, significa tener que renunciar a aquello que has hecho por rutina o costumbre, pero que te ha dado cierta seguridad, para lanzarte a un vacío del cual, todavía no tienes suficientes "hechos" o argumentaciones como para afianzar tus pensamientos nuevos.

Y la vida cambia y tú cambias. Aparecen situaciones y personas, se te plantean nuevas dudas y tú piensas. Piensas, le das vueltas y te atemoriza pensar aquello que no quieres llegar a pensar. Te quedas sin respuestas y esperas, esperas respuestas, pero las respuestas no llegan o, llegan tarde.
Gemma Ruiz.


4 de setembre del 2009

Porque, a veces, las canciones hablan más que unas cuantas palabras intencionadas

She is running a hundred miles an hour in the wrong direction
She is trying
But the canyon's ever widening
In the depths of her cold heart
So she sets out on another misadventure just to find
She's another two years older
And she's three more steps behind
Does anybody hear her? Can anybody see?
Or does anybody even know she's going down today
Under the shadow of our steeple
With all the lost and lonely people
Searching for the hope that's tucked away in you and me
Does anybody hear her? Can anybody see?
She is yearning
For shelter and affection
That she never found at home
She is searching
For a hero to ride in
To ride in and save the day
And in walks her prince charming
And he knows just what to say
Momentary lapse of reason
And she gives herself away
Does anybody hear her? Can anybody see?
Or does anybody even know she's going down today
Under the shadow of our steeple
With all the lost and lonely people
Searching for the hope that's tucked away in you and me
Does anybody hear her? Can anybody see?
If judgment looms under every steeple
If lofty glances from lofty people
Can't see past her scarlet letter
And we've never even met her (bis)
Never even met her(Never Even Met her)
Does anybody hear her? Does anybody see?
Or does anybody even know she's going down today
Under the shadow of our steeple
With all the lost and lonely people
Searching for the hope that's tucked away in you and me
Does anybody hear her?
Does anybody see?
Does anybody even know she's going down today?
Under the shadow of our steeple
With all the lost and lonely people
Searching for the hope that's tucked away in you and me
Does anybody hear her? Does anybody see?
He is running a hundred miles an hour in the wrong direction

5 de juliol del 2009

Todo se lo lleva el viento

Aspiraciones momentáneas, sueños rotos, ideas volátiles, un querer y no poder... Y, pasa el tiempo, nada cambia y todo es nuevo. Pasa el tiempo y deja de tener sentido, deja de importarte aquello que importaba, porque pasan a ser tonterías y, las tonterías ¿para qué pensarlas, si no vas a llegar con ellas a ninguna parte?.
Pasa el tiempo y es tiempo de dejar la vieja piel mudar. Pasa el tiempo y hay cosas que mejor dejar atrás. Pasa el tiempo y las indecisiones llegan con sus consecuencias, cansarse y dejar de creer en cuentos de hadas.
Pasa el tiempo y llega el momento de pasar página, de cerrar puertas y mirar hacia delante. De coger los trenes pertinentes y dejar de esperar en la estación del nunca.
Así que, a volar, que aunque el estrés y las rayadas dejan mella en el ser y el físico, no hay que perder la vida, porque cuando menos te lo esperas has vivido en lo temporal y tu vida no ha cobrado sentido.
(Lea) Pues si todo eso ya lo sé... Bueno, te doy las gracias por decirlo en alto. A veces va bien hablar en alto lo que piensas, sabes, problemas, etc... Pero ya sabes que soy imbécil para estas cosas... Aunque, desde que sé que cabe la posibilidad esa, mi mundo está cambiando y sí, empiezo a despegar y a darme cuenta de lo que es importante. Porque cuando menos te lo esperas, ya todo ha acabado, no sabes si hoy, mañana, o de aquí a 60 años para que puedas pagar la hipoteca... pero, algún día llega y, entonces, puede ser demasiado tarde.
Me acuerdo cuando era pequeña y yo le decía a mi madre, qué porqué te tenías que bautizar cuando eras pequeño, si no sabes lo que haces y te están comprometiendo con algo que tú a lo mejor ni quieres... Después de mucho hablar, ella se quedó sin argumentos y decidió que era el momento de que me llevara a hablar con un sacerdote de una de las iglesias católicas que frecuentábamos. La respuesta del hombre fue que si quisieras que una riqueza que crece cada año, ahora fuera mayor, ésta, tendría que haberse empezado cuando hubieras sido muy pequeño... Este argumento, tampoco calmó mi pregunta, ya que para que quieres que crezca si en ese momento eres un ángel que, de morir, ya tendría todas las riquezas, estaría en el Reino.
Pero, eso sí me hace pensar ahora, cuando ya eres mayor y eres consciente del paso del tiempo, de lo importante y de lo que no lo es. En ese momento, en el que ya te das cuenta de las cosas, es cuando puedes tomar una decisión clave en tu vida y que, cuanto más tardas en tomarla, más pierdes la riqueza, riqueza de espíritu, de ser... que te da tomarla. No es una riqueza material, ni temporal, va más allá, llena al vacío y da sentido a tu andar, es eterna. Además no se estanca, cada año que pasa crece, crece porque no está muerta, es una relación viva. Algo que, cuando quieres describirla, no hay palabras en ti que puedan describir inmenso gozo, es como un: WAAAA!!! Un subidón de adrenalina, pero no sólo quedándose en el nivel emocional o físico, alcanza el ámbito espiritual del ser humano, envolviendo la una unión perfecta de todo lo que configura el humano.
Si tuviera que pensar en qué/quién me gustaría tener toda la vida, tendría que ser algo eterno. Por desgracia, en este mundo, todo es temporal, muere. Así que mi apuesta está en el Caballo que siempre gana todas las carreras. ¿Para qué apostar a otro, si sé, de antemano, que va a perder?
Filipenses 1:21. Porque para mí el vivir es Cristo y el morir, ganancia.
Gemma Ruiz.

2 de juny del 2009

LENGUAje egoísta

Y Lea se enfadó. Ya no aguantaba más, estaba hasta las narices de tener que por su naturaleza innata preocuparse por las personas, para que luego le trataran mal.
Mientras cenaba se preocupó por un sofos resabido, proponiéndole que ya que la vida del pensamiento no da para vivir, porque no se hacia profesor y, de esta manera, compartir su conocimiento. Ella se había dirigido a él amablemente, pero a su oreja (la de él) sólo llegó algo que leyó en su mente como un ataque o reproche o...
De pronto, Lea se vio bajo una lluvia de palabras que la intentaban poner en un sitio en el que ella nunca había estado y que, ahora, a la fuerza la estaban poniendo. ¿Qué es esto? -pensó-, ¿Por qué me sale con éstas? y, ¿Qué he hecho yo ahora?, ¿Por qué me haces esto?, ¿Quién te trastornó la cabeza para que reaccionaras así? Lea estaba totalmente descolocada, porque ahora él quería ser y, era un juego que (ella) no entendía, porque como si por causa del azar fuera, unas veces era, otras lo intentaba y otras, no lo era (él).
Se dio cuenta que, aquél que consideraba sofos, se estaba convirtiendo en una persona normal, todo un fraude... Éste, hablaba y no se preocupaba por cómo podría sentirse Lea al oir (ésta) sus argumentos. Hablaba para Lea, poniéndose él, en el primer lugar y no a ella, empatizando con sus sentimientos... (La falta de empatismo es egoísmo).
Nunca tenía en cuenta cómo se podría estar sintiendo cuando él le hablaba o, en general, cuál era su situación ahora... Realmente, el sofos resabido, tenía un gran vacío de conocimiento, porque no conocía a esa persona que tanto se preocupaba por él. Se creía que, todavía era esa Lea de hace años, quizás de cuando tenía 7 años y, eligió no conocer a la persona que ahora era, había personas que le importaba mucho más conocer. Personas que no sabían del amor ágape.
Así que, decidió recoger lo que tenía por encima de la mesa y acabar en ese momento de cenar, no soportaba estar en la misma presencia del sofos que la hería. Se recluyó en su castillo.
Lea esperó que el conocimiento del sofos, le hiciera reconocer que se había equivocado en sus maneras y eso, le hiciera ir al castillo de Lea, pedirle perdón y consolarla. Pero como tantas veces, ella se quedó dormida con los ojos rodeados de gotitas de agua dulce, esperando a alguien que no vendría.

Gemma Ruiz.

Proverbios 15
Santiago 3: 1-12

31 de maig del 2009

24 de maig del 2009

Esa extraña flor

Es una extraña flor. Difícil de encontrar...

Aparece cuando hace bueno, con la primavera. Al empezar el otoño, ella observa que a su alrededor, los árboles pierden sus hojas y poco a poco, se va resguardando para poder sobrevivir al duro invierno que entra.

Hay años que, por el ritmo del Sol, en la zona en la que crece, el invierno es largo y permanece escondida más de medio año. Si apareciera antes, podría morir, porque sus pétalos son débiles, sólo en los días de Sol, luce como nadie.

Pocos han sabido verla, y pocos saben apreciarla cuando la ven. De ellos, la mayoría, sólo saben de ella su nombre y lo más superficial. Aquellos que verdaderamente la conocen, que son muy pocos, saben que es la flor más bonita del Jardín y desearían darla a conocer a sus amigos...

Pero para poder llegar a ella hay que encontrar el Camino primero y entender todo lo que la rodea. Cuando se encuentra, desprende una fragancia exquisita, sus colores y brillantez son majestuosos. Por eso, resulta difícil creer que haya podido crecer tan bien en medio de un paraje tan desolador.

Aun así, es una flor que no necesita casi nada para vivir y ser tan bella (como las flores que nacen de manera salvaje), lo único que la alimenta es el Amor.
Gemma Ruiz.

16 de maig del 2009

Y llegó a pensar tanto, que sus neuronas dijeron que ya no se conectaban más

Pels dies "tontos", perquè tothom n'en tenim....

6 de maig del 2009

Sofos y amores platónicos

Un día estuve pensando en algo que hacía tiempo alguien me había dicho...(decía Lea). En su momento, no lo entendí, porque no podía comprender que aquello que en mi mundo pasaba así, en el exterior, para algunas personas, no fuera así...
Verdaderamente, ahora, sigo sin entenderlo. Habrá gente que siga viviendo en un mundo muy raro, demasiado fantástico (de fantasia), en su vida y otras que se topan demasiadas veces con la realidad (cruda). En fin...

Sofos: ¿Qué piensas Lea?
Lea: Pues no lo sé, ¿qué quieres oir? Pienso en muchas cosas y en ninguna.
Sofos: Mmm...hablemos hoy, del amor, sí, eso estará bien para hoy.
Lea: Y, ¿qué se yo del amor? ¿Por qué, a qué amor te refieres? Ya sabes que yo creo en Narnia y tú piensas que no existe...
Sofos: Veo que me andas por las ramas, si es que...con tal de no hablar del tema... Seré claro, ¿te gusta alguien?
Lea: Mmmm....no, no, no, no.
Sofos: Mmm....demasiados "nos" para negar algo, ¿no?
Lea: Bueno...quizás sí..., es que ya sabes, de otras veces que hemos hablado que, yo soy muy enamoradiza y mi imaginación corre rápido.
Sofos: entiendo...
Lea: sé que es imposible, así que, prefiero no complicarme la vida.
Sofos: Aix, Lea querida, no tienes 10 años para tener amores platónicos, como cuando te gustaba tu profe del cole... A tu edad, los amores platónicos no existen...
Lea: ya te decía, mi mundo no es el tuyo... En mi mundo, la gente no funciona de la misma manera que en el tuyo.


Gemma Ruiz.

27 d’abril del 2009

Voluntad de Dios


Definitivamente, me acaba de llegar una respuesta a una de las preguntas que hacía tiempo me planteaba.
Desde que he llegado a casa al mediodía, me preguntaba qué sería ese paquete misterioso del que han dejado una nota los de UPS esta mañana. Pensaba, pues si yo no he pedido nada por EEUU, ¿qué me tienen que traer? ¿Será algún amigo de USA que por sorpresa me envía algo? No sé si hubiera preferido que fuera alguna cosa inesperada de algún amigo....
Cuando me han llamado al mediodía los de UPS, una mujer me ha comunicado que esta tarde, a las 17 h volverían a pasar para entregarme el paquete. ¡Qué alivio!, porque esperar no sé cuánto, hasta tenerlo, me hubiera matado de curiosidad.
Más tarde, mi hermana y mi padre me han dicho: "pues si tienen que pasar para entregarlo por segunda vez, te cobrarán". En este momento, ya no tenía muchas ganas de recibirlo... Menos mal que cuando he abierto la puerta, el hombre, sin alzar la cabeza y sin preguntarme si vivía yo aquí (la supuesta receptora del paquete), me ha hecho firmar en su pantalla digital y, luego, ha sido cuando se ha acordado de preguntarme si era yo, tal y cual, se me ha escapado un poco la risa, porque me resultaba bastante cómica la situación. Hasta el hombre se ha reído un poco, pero le he contestado con una sonrisa, diciéndole que no pasaba nada.
Cuando quise plantearme la pregunta, estaba dispuesta a aceptar cualquiera que fuera la respuesta, positiva o negativa, aunque tenía muchas ganas que fuera positiva. Además, estaba en manos de Dios, que la respuesta fuera positiva o negativa, simplemente sería, lo que Él quisiera ( a veces me sorprendo de mí misma, de lo bien que sé confiar en el Señor en algunas cosas y en otras que me cueste tanto...en fin, este es otro tema).
Para Navidad, tuve la primera respuesta de las dos que determinarían la decisión final. Ésta fue positiva. En ese momento, me puse muy contenta, dando botes por toda la casa, subí al cuarto de mi padre para contárselo con una sonrisa enorme en mi cara y mi padre se alegró por mí.
Luego, pasados unos días, empecé a pensar más "realísticamente", teniendo en cuenta los diferentes factores que influían en la decisión final. Pensé que si Dios quería que así fuera, todo iría cogiendo forma, lo vería claro, no me encontraría con obstáculos muy importantes y claves para tomar esa decisión (que en parte no dependía de mí ya). Así que, descansé en Él, sentí paz después de un tiempo un poco angustiada por el tema.
De un tiempo para acá, he visto como aquellas cosas que eran cruciales para que, aunque tuviera una respuesta positiva, mi decisión fuera sí, no acompañaban. Poco a poco, me he ido haciendo a la idea de que, aunque la respuesta de quien correspondía, fuera positiva, no podría emprender ese nuevo camino, porque mi situación ahora mismo, no me lo permite. Lo tengo asumido, de tal modo que, a alguno de mis amigos más cercanos, ya los tenía por enterados.

Así que, cuando he abierto el paquete, que por fuera ya he visto de donde venía (por cierto, no era USA, sino Canadá), ya me suponía lo que me irían a decir. Sí, la respuesta era positiva. Ya tenía la segunda de las dos. Todo aquello que no dependía de mí o de mi contexto más inmediato, era favorable. Pero, en este caso, la otra parte de la decisión, tiene un gran peso y de signo negativo. En realidad: me he entristecido, me ha dado rabia, ha sido un alivio, me he alegrado, etc...sentimientos opuestos, todo en una.

Recordando palabras y versículos, temas, etc...entorno al tema: "La Voluntad de Dios" del campamento en el que estuve en Semana Santa, me ha hecho pensar que, quizás la Voluntad de Dios es que, de momento, el próximo curso, haga otra cosa diferente a lo que yo había planeado, pero que también puede ser buena y Él me puede usar y tiene algo preparado para mí. Y que mi plan, lo deje para otro momento en el que las circunstancias sean lo mínimamente sostenibles o, quien sabe, quizás nunca, pero los otros planes sean mejores (sobretodo si los diseña Él).

En resumen, aunque he sido aceptada para estudiar, tanto por mi universidad como la de destino, en la Universidad de York en Toronto, Canadá. Me quedaré en Catalunya porque así creo que tiene que ser, según los planes de Dios.

Gemma Ruiz.

Colosenses 1:9. Por esta razón, nosotros, desde el día en que lo supimos, no hemos dejado de orar por vosotros y de pedir a Dios que os haga conocer plenamente su voluntad, y que os dé toda clase de sabiduría y entendimiento espiritual.
Job 37 (todo el capítulo, no tiene desperdicio).
Romanos 8:28. Sabemos que Dios dispone todas las cosas para el bien de quienes le aman, de quienes él ha llamado de acuerdo con su propósito.

17 d’abril del 2009

Take this ocean of pain that is mine

Apocalipsis 21:4. Enjugará Dios toda lágrima de los ojos de ellos; y ya no habrá más muerte, ni habrá más llanto ni clamor ni dolor, porque las primeras cosas ya pasaron.

Salmo 23. 4 Aunque pase por el más oscuro de los valles, no temeré peligro alguno, porque tú, Señor, estás conmigo; tu vara y tu cayado me inspiran confianza. 3 Me da nuevas fuerzas.

Cuando se camina por el desierto, es difícil ver que Dios no nos ha dejado. La mayoría de veces, estamos tan metidos/as en nosotros/as, que no sabemos apreciar que Él nos acompaña de la mano. Así es, Él está a nuestro lado, pero no como alguien distante, sino ofreciendo su mano para que si encontramos un hoyo, no caigamos o, si caemos, sin pensárselo dos veces Él venga a por nosotros. Nos da su mano amorosa, como Padre celestial.
También, esta imagen, me hace pensar que, Él no camina delante nuestro para evitarnos que tropecemos. Si lo hiciera, seríamos uno bebés espirituales toda la vida, ya que no podríamos aprender de nuestros errores ni de las malas rachas.
Del mismo modo, Él no va detrás tampoco, porque como Padre no le gusta vernos caer ni estar distante cuando sufrimos (esto me recuerda dos pasajes, en el que se ve un Jesús cercano, que sufre por nosotros o que siente por nosotros, etc... de una manera u otra, según el contexto en el que habla: Lucas 19:41 y Juan 11:35).

A veces, caemos en el error de centrarnos tanto en nuestro dolor, que incluso lo alimentamos. Sé que es duro hacer caso omiso a todas esas situaciones que nos entristecen y nos dañan, porque de cierta manera, nos han ayudado a ser quien somos hoy (para bien o para mal) y forman parte de nosotros, pero si miramos tanto en nuestro interior y nos compadecemos, nuestro pensamiento se torna negativo y esa Luz que siempre está con nosotros, no la podremos ver, porque no miramos hacia ella.

Desde que descrubrí, hace un tiempo, las canciones de una cantante cristiana neozelandesa, hay varias que me hacen pensar mucho y algunas de ellas, cada vez que las escucho me emocionan. De hecho, este escrito, a medias, me lo ha inspirado su canción, Lifeline:



Gemma Ruiz.

16 d’abril del 2009

I feel a breeze cover me called Jehovah


I was made to love You
I was made to find You
I was made just for You
Made to adore You
I was made to love
And be loved by You
You were here before me
You were waiting on me
And you said you'd keep me
Never would you leave me
I was made to love
and be loved by You





7 de març del 2009

Educación y Dios.

Hoy tenía pensados varios temas para escribir, la verdad que he empezado poniendo un título que guiaría mi escritura, pero justo leerlo he dicho (para mí misma): No, escriviré de otra cosa. Luego, justo empezar a escribir "la chicha", me eché para atrás, pensando que quizás era demasiado personal, y mi intención no es dejar ver según qué cosas de mi personalidad en un sitio público que vete tú a saber quién, lee. Y si sé, pues no me interesa desnudarme, prefiero que se lea entrelíneas. Esto no es mi diario personal.

Este semestre ha empezado diferente, tras algunos vientos que hacían mover por sí solas las campanas de los campanarios de iglesias (católicas) vecinas (sin que fuera el momento de marcar el tiempo). Se despierta ilusionado y con ganas de salir adelante.

Tengo asignaturas muy interesantes, al menos, para mi gusto.

Esta semana pude tener una práctica de "Neuroanatomía" con cerebros pretratados humanos. Me encanta. También he asistido, a la más sucia manera de tirar por los suelos años de Historia, filósofos, sabios y demás. Se trata de una joven profesora, creo que ronda los treinta y pocos...pero en mi vida había escuchado hablar de Historia con tanto desprestigio y tan simplonamente. Si pudiera vomitar mentalmente, lo haría :P.
La "susodicha" en cuestión, es muy maja y agradable (esto no es ironía), además si no se entiende algo, todavía te lo puede explicar más claro, diciendo que filósofos de la altura de Descartes se hacían "pajas mentales". Es vergonzoso que alguien de quién se supone, tiene un mínimo de prestigio, hable de esta manera (aunque por regla general, no es de mi agrado oir tal variopintas expresiones, llámame anticuada si te da la gana, pero así pienso).
Sigamos. En las últimas clases, se ha hablado de los primeros orígenes de la Psicología (carrera que estudio). Según lo que nos ha explicado M. (la peculiar profesora), se sitúan entorno la época en la que se empieza a romper con la tradición "AristoPtolomeoPlatónica", para dar paso a las teorías de Copérnico y Galileo (mediados del s. XVI a inicios del s. XVII). Por esta época alguien cuya obra destaca para tenerse en cuenta en Psicología es René Descartes.
El problema surge cuando a la muchacha se le ocurre decir que si se consideraba que la Tierra era el centro del Universo, es porque así lo dice la Biblia. Que yo sepa o, hasta donde llega mi memoria, esto es una mentira como una catedral o un mal uso de los conceptos. En la Biblia no dice para nada tal falacia y, por otra parte, creo que en su lugar hubiera sido más correcto decir que a los poderosos (papas, obispos y toda la trupe) eran los que promovían este tipo de ideas (Geocentrismo), para que no se les cayera el chiringuito. Pensé, probrecilla, qué pena que tenga esos prejuicios en su mente y rechace a Dios porque para ella es una religión y no una relación, haciéndola caer en tales bárbaros "argumentos".
Pero claro, como iba a acabar aquí, tenía que continuar despotricando con Descartes (claro, ya no se puede defender...). Cual niña pequeña se tratara, varias veces en la clase, nos ha repetido que no le cae bien Descartes (por una parte yo pensé, y qué más te da, si está muerto). En fin, que como dicho filósofo supone a "Dios" para explicar la existencia de varias cosas y es argumento a priori, tampoco le vale. Aquí tengo algunas cosas que objetar:
A) Una lección no tiene que ser partidista, ni el profesor/a tiene que exponer una idea para hacer que todos acaben pensando como él/ella quiere. En consecuencia, si lo válido es lo que el/la profesor/a piensa, consiguiendo que, sea lo que impere en la clase. Aquellos estudiantes que suelen ser minoría y difieren de las ideas de los profesores, no llegarán a tener expresión libre debido al censo de la mayoría.
B) Haciendo ascos a según que filósofos, etc... se puede llegar a conseguir que, en vez de conseguir "posar-se a la butxaca" ( hacerse con) a los estudiantes, éstos detesten todavía más la asignatura, porque ya no la prsente atractiva.
C) Encuentro bien que, a título personal, cada uno tenga sus filósofos, etc... de su agrado y otros que no lo sean, pero en una clase, creo que no es lugar de hacer este tipo de comentarios y, más, si vienen de un/a profesor/a.

Clases del estilo de ésta, me hacen pensar que, si por una parte (en su mayoría), la gente que no quiere saber nada de Dios, apoya la separación Educación y Dios, ¡qué hace dando argumentaciones como las que he descrito en una clase!. Porque, yo entiendo que la Educación y Dios, en la vida pública, en un contexto en el que el país no se declara confesional (de ninguna manera), no pueden ir de la mano, pero esto también significa que, así como no se hará proselitismo religioso, tampoco se hará proselitismo no religioso.

Mateo 22: 15-22. Después de esto, los fariseos se pusieron de acuerdo para sorprender a Jesús en alguna palabra y acusarle. Así que enviaron a algunos de los partidarios de ellos, junto con otros del partido de Herodes, a decirle:
–Maestro, sabemos que tú siempre dices la verdad, que enseñas de veras a vivir como Dios manda y que no te dejas llevar por lo que dice la gente, porque no juzgas a los hombres por su apariencia. Danos, pues, tu opinión: ¿estamos nosotros obligados a pagar impuestos al césar, o no?
Jesús, dándose cuenta de la mala intención que llevaban, les dijo:
–Hipócritas, ¿por qué me tendéis trampas? Enseñadme la moneda con que se paga el impuesto.
Le trajeron un denario, y Jesús les preguntó:
– ¿De quién es esta imagen y el nombre aquí escrito?
Le contestaron:
–Del césar.
Jesús les dijo entonces:
–Pues dad al césar lo que es del césar, y a Dios lo que es de Dios.
Al oir esto se quedaron admirados; y dejándole, se fueron.

Gemma Ruiz.

8 de febrer del 2009

Cantares...

Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre el mar.

Nunca persequí la gloria,
ni dejar en la memoria
de los hombres mi canción;
yo amo los mundos sutiles,
ingrávidos y gentiles,
como pompas de jabón.

Me gusta verlos pintarse
de sol y grana, volar
bajo el cielo azul, temblar
súbitamente y quebrarse...

Nunca perseguí la gloria.

Caminante, son tus huellas
el camino y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.

Al andar se hace camino
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.

Caminante no hay camino
sino estelas en la mar...

Hace algún tiempo en ese lugar
donde hoy los bosques se visten de espinos
se oyó la voz de un poeta gritar
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Murió el poeta lejos del hogar.
Le cubre el polvo de un país vecino.
Al alejarse le vieron llorar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso...

Cuando el jilguero no puede cantar.
Cuando el poeta es un peregrino,
cuando de nada nos sirve rezar.
"Caminante no hay camino,
se hace camino al andar..."

Golpe a golpe, verso a verso.

Antonio Machado

3 de gener del 2009

De viaje...

La escritora del blog ha decidido emprender una búsqueda de su hogar, así que, cuando vuelva de su viaje de exploración, retomará esto.